.
	[ Terug ] [ Omhoog ] [ Volgende ]
3.6 Gestrande co-premissen

Een andere veelgemaakte fout – het omgekeerde van de vorige – is het opsplitsen van co-premissen van een en dezelfde reden in afzonderlijke redenen.  In zo’n geval zeggen we dat de co-premissen gestrand zijn. In het diagram lijken ze dan niet bij elkaar te horen.  

Kijk nog eens goed naar dit fragment uit De Apollo-maanlandingen, dat in Tutorial 2 ook al aan bod kwam:

Het maanvoertuig was 3,1 meter lang, 2,3 meter breed en 1,14 meter hoog. Aangezien de maanmodule bij de landing slechts een doorsnede van 4,3 meter en een hoogte van 3,2 meter had, zou men kunnen verwachten dat daarin geen ruimte meer was voor de overige apparatuur. [9.1]

Er worden twee afzonderlijke beweringen gedaan bij wijze van bewijs dat in de maanmodule naast het maanvoertuig geen ruimte meer zou zijn voor de overige apparatuur. Dit zijn echter geen twee afzonderlijke redenen. In plaats daarvan zijn het twee aan elkaar gekoppelde onderdelen van één redenering.

Als je het Konijnenprincipe had toegepast op een van beide redenen in het eerste schema (met twee redenen), had je meteen gezien dat er ten minste één co-premisse moet zijn, en dat die co-premisse verband moet houden met iets belangrijks uit de andere reden. Meer in het algemeen zal na het toepassen van het Konijnenprincipe en het Schakelprincipe al snel duidelijk worden dat de premissen bij elkaar horen als onderdelen van één reden, en geen afzonderlijke redenen zijn.

Gestrande co-premissen: twee premissen zijn gestrand als ze tot dezelfde reden behoren, maar in het schema tot twee afzonderlijke redenen lijken te behoren.